Jeżeli poproszę Cię, abyś wyobraził sobie agresywną osobę, kogo widzisz? Zapewne kogoś, kto mówi podniesionym głosem, gestykuluje, ma wypieki na twarzy… Trudno nam sobie wyobrazić, że może to być ktoś spokojny, nawet pozornie uśmiechnięty. Jednak ukryta agresja może mieć wiele różnych twarzy.

I skoro najczęściej agresja kojarzy nam się z kimś wściekłym, może nawet niebezpiecznym dla otoczenia uważamy, że nie dotyczy ona nas – zwykłych, opanowanych ludzi. Tak pewnie też myślała o sobie bohaterka dzisiejszej historii, znajoma Agaty – mojej Klientki w coachingu.

Otóż Agata miała za sobą bardzo trudny okres w życiu, który pociągnął za sobą ważne zmiany w jej codzienności. Jej małżeństwo zakończyło się rozwodem. Długo trwało, zanim stanęła na nogi, ale w końcu się udało. Zmieniła pracę na ciekawszą, postanowiła też odnowić mieszkanie, które zachowała po rozstaniu z mężem.

Włożyła w remont naprawdę wiele pracy.

Kilka razy się spotykałyśmy w tym czasie na sesjach coachingu, a ona z wielkim uśmiechem na twarzy opowiadała, jak po raz pierwszy, zupełnie samodzielnie decyduje jaki kolor będzie na ścianach, jaką wybrała podłogę, w którym sklepie kupi meble.

Agacie wróciła też ochota na kontakty towarzyskie i spotkania ze znajomymi. Zaprosiła jednego wieczoru do siebie koleżankę z pracy. Znajoma dobrze znała mieszkanie Agaty także jeszcze sprzed remontu. Mieszkały obok siebie od lat i często wpadały do siebie na kawę. Agata, po zakończeniu remontu, zadowolona i dumna ze zmian w mieszkaniu (i życiu) pomyślała więc, że zaprosi znajomą na kawę, pokaże czego dokonała i pochwali się nowościami.

„Nie wspominałam jej wcześniej nic o remoncie” – opowiadała mi Agata. „Jednak, gdy tylko znajoma weszła do salonu, rozejrzała się i wykrzyknęła spontanicznie: „O matko! Wyremontowałaś mieszkanie! Ale brzydki ten kolor na ścianach!”

„Mina mi zrzedła i wszystko w sekundę mi opadło…” – opowiedziała – „W sumie nie była to jakaś wielka sprawa – ten remont – i w pierwszej sekundzie pomyślałam, że znajoma w zasadzie ma prawo do swojego zdania, wiem o tym. Chodziło tylko o to, że włożyłam w to tyle pracy, cieszyłam się zmianami, a taki krótki komentarz odebrał mi tyle przyjemności z tego, co zrobiłam…” – opowiadała dalej Agata.

No właśnie. Czy to dobrze, że znajoma podzieliła się z Agatą swoją opinią?

Ktoś powie: Miała prawo do swojego zdania, była przecież w tej sytuacji szczera.

Trudno się z tym nie zgodzić. Sama także, na kursie asertywności, powtarzam uczestnikom – żeby pamiętali, że mają prawo do własnego zdania.

Z drugiej jednak strony, równie ważnym aspektem budowania relacji, szanowania innych jest lekcja mówiąca o tym, że czasem największą sztuką jest… zatrzymać swoje zdanie dla siebie!

Tu pojawia się więc rozterka „Mówić szczerze, co myślę czy też nie?”.

Klucz jest prostszy niż myślisz:

Jeśli pytają, powiedz swoje zdanie. Jeśli nie pytają, milcz i zachowaj opinię dla siebie.

Zastanów się, jak często, gdy ktoś powie Ci, że jego dziecko ma katar, masz 1001 porad na to, co w tej sytuacji zrobić. Lub gdy kolega opowiada o problemach ze swoim szefem, jak często ciśnie się na usta „Ja bym w tej sytuacji zrobił to i to”. Lub gdy słyszysz o problemach znajomej z partnerem, jak często mówisz: „No ja bym na takie zachowanie nie pozwoliła”.

Pamiętaj, że takie zachowanie może być formą agresji. To ukryta agresja.

A jak to z agresją bywa, może ranić drugą osobę. Wcale nie trzeba krzyczeć, machać rękami, awanturować się, by zrobić komuś krzywdę. Ukryta agresja może ranić z uśmiechem i w dobrej wierze!

Także: rozmawiaj uważnie. Zwróć uwagę, czy osoba, z którą rozmawiasz, pyta Cię o radę. Może chce tylko, byś wysłuchał. Być może chce, byś znalazł i skomplementował coś pozytywnego. Nie musisz się dzielić opinią na temat SWOICH ulubionych kolorów ścian. Zobacz mieszkanie, powiedz, że świetnie sobie poradziła ze zmianą w życiu, że podziwiasz ilość pracy włożonej w projekt i powiedz, że się cieszysz, że znowu spotyka się ze znajomymi.

W zamian otrzymasz wdzięczność. Zainwestujesz w pełniejszą relację.

Naprawdę warto. Sprawdź osobiście, jak zadziała! ?